Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Dark Tranquillity @ Gagarin 205, 22/5/2011

Οι Dark Tranquillitty, αυτό το δύσκολο όνομα για να το πεις, να το προφέρεις και να το χωνέψεις ήταν εκεί πάντα. Σε όλα τα περίεργα και τα άσχημα. Και καταλαβαίνω ότι μάλλον όφειλα να είμαι πάλι εκεί όπως και στις 4 Νοεμβρίου του 2007. Ίδια μέρα θυμάμαι, Κυριακή. Όχι να υποδεχτώ τα πρόσωπα από την Σουηδία, τον Stanne τον Sundin, τον Henrickson, τον Brandstrom και τον καινούριο τους μπασίστα, να προσπαθήσω να βρεθώ στα backstage, να φωτογραφηθώ και να μπερδευτώ με τους μουσικούς μοιραζόμενος ένα χαμόγελο προτρεπτικό για να βγουν έξω και να μας φάνε. Όχι για αυτό, αλλά για την δυνατή και σε υπερβολικό βαθμό συναισθηματική μουσική τους που αγγίζει τα αντανακλαστικά της ψυχής μου και που με συντρόφεψε για πολλά χρόνια. Έστω και αν αυτός ο κακός τσιριχτός υπόκωφος ήχος της κακής ελληνικής προχειρότητας θα με τρελαίνει. Βρέθηκα μπροστά πάλι, να κοιτώ τις σκιές πίσω από τις κουρτίνες, στο πατάρι των παρασκηνίων του Gagarin περιμένοντας.



Η ιδέα αυτής της περιοδείας ήταν μια ψηφοφορία σε κάθε χώρα-προορισμό, τοπικών μπαντών από τους ίδιους τους fan. Οι επικρατέστερες θα άνοιγαν την βραδιά εμφάνισης. Στην Ελλάδα οι τρείς μπάντες που βρέθηκαν στην κορυφή της προτίμησης του κοινού ήταν οι DAYLIGHT MISERY, INSIDEAD και SCAR OF THE SUN.

22:20 στο Gagarin, ένα σύντομο sound check προετοίμαζε το πάτημα των σουηδών στην Αθηναϊκή σκηνή και ένα πανί που χρωματιζόταν από προτζέκτορα με ασπρόμαυρα γεωμετρικά σχήματα έχοντας στο κέντρο του την μονογραφή DT. Ο σεμνός και λιγομίλητος Anders Jivarp θα κατευθυνθεί πρώτος στα κρουστά του και ύστερα οι Niklas Sundin, Daniel Antonsson, Martin Henriksson, Martin Brändström και τελευταίος ο Stanne θα χαιρετήσουν, θα δεχτούν μια θερμή υποδοχή και όλα αρχίζουν.

Το "At the Point of Ignition” θα αποτελέσει το εναρκτήριο κομμάτι όπως και στην Θεσσαλονίκη την προηγούμενη μέρα αλλά και στην Σόφια της Βουλγαρίας την Παρασκευή. Είναι ένα set που στο σύνολό του ακολουθήθηκε πιστά σε αυτήν την περιοδεία με κάποιες εξαιρέσεις σε κάποια τραγούδια, χωρίς να ξεφεύγει και πολύ από το πρόγραμμα που είχε οριστεί. Προβλέψιμη φάση θα μου πεις, μα η δύναμη της ζωντανής επαφής δεν είναι ικανή να σκεπάσει μια προβλέψιμη επιλογή τραγουδιών;

O Mikael Stanne δεν σταμάτησε να υπηρετεί τον ρόλο του ποτέ όντας μπροστά από όλους, χοροπηδούσε, έσκυβε να χαιρετήσει και να νιώσει το κοινό, να τεντωθεί και να χτυπηθεί. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που θα μπορούσες να δεις πάντα σε οποιοδήποτε club των πόλεων του κόσμου και σε κάθε φεστιβάλ, οποιαδήποτε ώρα, ακόμα και αν θα συμμετείχε σε κάποιο άλλο σχήμα μακριά από την παρέα του, να κινείται πάντα με το ίδιο έντονο συναίσθημα. Είναι με απλά λόγια ένας πιτσιρικάς κοντά στα σαράντα πλέον, που με την ευκαιρία να αναφερθεί εδώ πως γιόρτασε και τα γενέθλιά του την Παρασκευή που μας πέρασε στην σκηνή του Mixtape, στην Σόφια της Βουλγαρίας. Χαίρεται την δουλειά του και δεν σε αφήνει εύκολα να καταλάβεις την ξενέρα του. Έμφυτη αισιοδοξία ή υπέρμετρη επαγγελματικότητα. Ας μπουν και τα δύο.



Κάποιος προβληματισμός θα μπορούσε να βγει από την χαμηλή σχετικά προσέλευση του κόσμου που βεβαίως είχε γεμίσει στο πατάρι, στο μπροστινό μέρος της σκηνής έως και το δεύτερο σκαλί αλλά σε πολλά σημεία έβλεπες άδεια τετραγωνικά. Αξιοπρόσεχτο φαινόμενο είναι και η αντιδράσεις του πάλε ποτέ εκδηλωτικού με πολλούς τρόπους, ελληνικού κοινού. Το έβλεπες, δεν μπορούσες να παραβλέψεις το γεγονός πως υπήρχαν πολύ λίγες ομάδες 50 ανθρώπων, από εδώ και από εκεί που ήταν εκδηλωτικοί με χέρια και με πόδια και υπήρχαν και οι άλλοι. Οι «πίσω» που λέμε. Αλλά που αυτή τη φορά ήταν και μπροστά αυτοί οι «πίσω». Που ήρθαν απλά να παρακολουθήσουν το τι ακριβώς γινόταν σε αυτόν τον χώρο, συμμετέχοντας με το δικό τους νοερό τρόπο. Εντάξει αλλάξανε τα πράγματα πια. Δεν είμαστε βεβαίως σε θέση να τα εξηγούμε όλα ( και δεν είναι ανάγκη) αλλά δεν μπορείς να παραβλέπεις. Κάτι άλλαξε σίγουρα.

O ήχος από την άλλη, στο Gagarin έχει παραμείνει ο ίδιος, ανάλογος με τις χωροταξικές διαστάσεις και συνθήκες. Υπερβολικός και με τις θεωρίες σε θέσεις για καλύτερο ήχο να ποικίλουν: [Στο δεύτερο σκαλί και δεξιά ακούς καλύτερα", "πιο πίσω και δεξιά μπρος την έξοδο και σε ευθεία εναρμονισμένη παράλληλα με την διαγώνιο από τις τουαλέτες και σε ίση απόσταση μεταξύ των δύο bar". "Πάμε πιο ‘κει, κάτσε ‘δω καλά είμαστε].


Στην σκηνή και πίσω από όλα πάντοτε ο προτζέκτορας με εικόνες από εξώφυλλα, ζωγραφιές του Niklas Sundin, φωτιά, στίχοι κινούμενες εικόνες. Ένα κομμάτι εγκατάστασης που πολλοί θα έχουν δει να χρησιμοποιείται τελευταία πιο συχνά από μπάντες όπως οι Mastodon, Porcupine Tree κ.α. δίνοντας μια ιδιαίτερη άποψη στο οπτικό κομμάτι συνδυάζοντας την τέχνη της μουσικής με μια καινούρια σχετικά μορφή τέχνης. Το Video Art. Μ’ αυτά και μ’ αυτά 15 τραγούδια με μικρά διαλλείματα θα ακουστούν και η ώρα ακουμπά τις 00:00. Οι Dark Tranquillity θα μας ευχαριστήσουν όπως πάντα αλλά με έναν τρόπο που όντως φαίνεται ότι πέρασαν καλά και αυτοί μαζί μας ενημερώνοντάς μας πως αυτό το ταξίδι είναι το τελευταίο τους πριν από ένα διάλλειμα ημερών πίσω στην χώρα τους και ύστερα πάλι έξω στην γύρα. Ο καθιερωμένος «ψεύτικος» αποχαιρετισμός θα κρατήσει λίγα δευτερόλεπτα και η επάνοδός θα έρθει με τρία κομμάτια Final Resistance, ThereIn, Terminus (Where Death Is Most Alive) και μετά από αυτό οι DT αποχαιρετούν αυτή τη φορά στα αλήθεια και κυριολεκτικά. Ο Stanne θα παραμείνει μόνος στην σκηνή να ευχαριστήσει και να ευχαριστηθεί παίρνοντας το χειροκρότημα.




Ανανέωση του ραντεβού για…





Dark Tranquillity setlist

At the Point of Ignition
The fatalist
Icipher
Damage DoneLost to Apathy
Monochromatic Stains
Punish My Heaven
The Gallery
The Wonders At Your Feet
Iridium
Focus Shift
Dream Oblivion
Misery’s Crown
Haven
Lethe
Final Resistance



Encore:
ThereIn
Terminus (Where Death Is Most Alive)




Κείμενο, Φωτογραφίες: Θανάσης Καμπάνης

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Blind Guardian @ Fuzz club 6/5/2011

Στην Αθήνα που άφηνε πίσω της μια πρωινή βροχή και το μυαλό πολλών Παναθηναϊκών, στην Βαρκελώνη του ευρωπαϊκού ημιτελικού (τι μας λες τώρα θα πουν πολλοί), ένα γερμανικό βάλσαμο ετών, ερχόταν να θυμίσει με την μουσική του πως οι συμπάθειες δεν ξεχνιόνται ποτέ ακόμα και αν τα τελευταία εισιτήρια που είχαν μείνει διαθέσιμα έφτασαν τα 40€ και όσοι πρόλαβαν καλά έκαναν. Στα δισκοπωλεία τα εισιτήρια είχαν τελειώσει από τις 4 το μεσημέρι. Όσοι πάλι δεν πρόλαβαν είχαν μια ακόμη ευκαιρία την επόμενη μέρα να πάρουν ένα εισιτήριο μιας και οι διοργανωτές της συναυλίας λόγω του όγκου της ζήτησης φρόντισαν να δώσουν μια παράταση της εμφάνισης των Blind Guardian.

Πράγματι το Fuzz κατά τις 8 άρχιζε να γεμίζει με γρήγορους ρυθμούς και κάθε τετραγωνικό του χώρου καλύφθηκε μέχρι που δεν άφηνε πολλά περιθώρια μετακίνησης σε κανέναν. Ακόμα και στις εξόδους κινδύνου για όσους έχουν βρεθεί στον συγκεκριμένο χώρο, πίσω από την σκηνή υπήρχε κόσμος. Η αλήθεια είναι πώς 20:30 έναρξη της συναυλίας δεν έγινε. Λίγα sound check στην αρχή φωνές από τον όχλο, και πάλι έλεγχος στα κρουστά και στις κιθάρες και να φωνές από κάτω και λίγα υγρά για τους μουσικούς και κάποια νοήματα των τεχνικών με τους φακούς στα μούτρα των ηχοληπτών ώσπου μια ώρα αργότερα και συγκεκριμένα στις 21:20 η μπάντα από το Κρέφελντ της Δυτικής Γερμανίας πατάει σκηνή. Οι φωνές έπιασαν τόπο;

Ένας-ένας με την αρχή να κάνει ο Frederik Ehmke στα drums, παίρνουν τη θέση τους. Ο κοντοκουρεμένος και αγαπητός σε όλους Hunsi Kursch είναι ο άνθρωπος που πολλοί μάλλον θα ψάχνουν τα πρώτα λεπτά να αντικρύσουν. Βεβαίως και τον André Olbrich ο οποίος μπήκε από τους πρώτους και πήρε την θέση του στα αριστερά αλλά και τον Marcus Siepen που έκατσε αντίθετα, αλλά με τον Hunsi είναι η φωνή που τα κάνει όλα. Μια αειθαλής φωνή που πότε ανέβαζε σε ψηλούς τόνους και πότε κατέβαζε, μελωδικά όλα αυτά, όπως έκανε πάντα, χωρίς λάθη. Μια ζωντανή φιγούρα που καθόταν να δώσει μικρόφωνο στους φίλους του που τραγουδούσαν μαζί του και έμπαινε δυναμικά στρέφοντας το μικρόφωνο στο στόμα του, γέρνοντας τον κορμό του για να βγάλει δύσκολες και ψηλές νότες.

Sacred worlds και Welcome to dying είναι τα τραγούδια που θα ακουστούν πρώτα. Και το Nightfall που ακολουθεί κάνει το κοινό να κουνηθεί λίγο παραπάνω από την θέση του. Ζωντανό κοινό είναι κάτι που δεν βλέπουμε σε πολλές συναυλίες ακόμα και αν τα ονόματα επιτρέπουν μια εξωτερίκευση παραπάνω. Να τραγουδήσεις δυνατά και να χτυπηθείς, να γίνει μια υπόθεση συνόλου, από την πρώτη γραμμή μέχρι τις πόρτες εισόδου και ας μην βλέπεις. Τεντώθηκα πολλές φορές για να το παρατηρήσω αυτό και πράγματι έτσι ήταν. Ακόμα και στο πατάρι που όσο και αν είναι δυνατή η μουσική εκεί παίρνεις από ήχο κάτι λιγότερο, ο κόσμος συμμετείχε. Οι Blind Guardian μέχρι εκείνη τη στιγμή και στα τραγούδια που θα ακολουθούσαν έδιναν τον πολύ καλό εαυτό τους. Και ο κόσμος ήταν εκεί για να τραγουδήσει μαζί τους Nightfall, Majesty, Time Stands Still, Mordreds Song που θα ακολουθούσαν.

Κάπου – κάπου στα διαλλείματα μεταξύ τραγουδιών ο Kursch θα ξεκούραζε τους υπόλοιπους, χαλαρώνοντας τους από την ένταση των κομματιών με λίγη κουβεντούλα προς τους Έλληνες. Το «ευχαριστώ» που μαθαίνεται και λέγεται εύκολα, κάποια εγκωμιαστικά για την ελληνική κουζίνα, κάποιες αναφορές στην παιδική του ηλικία, τότε που το δεξί του χέρι έπαιρνε στην τουαλέτα την μορφή γυναίκας στην οποία είχε δώσει και όνομα. Μια ενημέρωση πως κάποιος τεχνικός πίσω από τα drums είχε τα γενέθλιά του από τον Kursch. Το γεγονός παρότρυνε όλο, περίπου, το Fuzz να του τραγουδήσει το “happy birthday” που παρεμπιπτόντως αποτέλεσε παρεξήγηση επειδή τα φώτα έπεσαν στην μεριά του Frederik Ehmke (drummer), όλοι νόμιζαν πως πρόκειται για αυτόν και για ακούστηκε το “happy birthday dear drummer”.Όλα όμως κινούνταν στην κοινή ομολογία από την μπάντα πως αυτό που έπαιρνε από τον κόσμο μάλλον είναι ότι καλύτερο για την φετινή περιοδεία από πλευράς συμμετοχής κοινού και αυτό δεν ήταν κάτι που το έβλεπαν για πρώτη φορά από τους έλληνες.

Μετά το Mordreds Song οι τόνοι θα πέσουν και οι ηλεκτρικές κιθάρες θα γίνουν ακουστικές, ενώ αναγγέλλεται το αγαπημένο A Past and Future Secret. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα μάτια μου άρχιζαν να δακρύζουν, μάλλον θα πρέπει να είναι από την πευκίτιδα που με ταλαιπωρεί σκέφτομαι και δεν δίνω άλλη συνέχεια στο γεγονός. Είναι 22:15 και ενώ έχουμε συμπληρώσει περίπου μια ώρα από τότε που ξεκίνησε η συναυλία θα ακουστεί το Lost in theTwilightHall και αυτό θα δώσει την θέση του στα Tanelorn, Valhalla, Turn the Page και του δημοφιλούς Imaginations from the Other Side.

Μέχρι τις 23:10 που η συνάντηση αυτή θα αποτελεί ιστορία θα ακουστούν τέσσερα ακόμη κομμάτια. Ένα από τον τελευταίο δίσκο και τρία χιλιοτραγουδισμένα κομμάτια: (The Bards Song) Into The Forest, (The Bards Song) The Hobbit και το Mirror Mirror που γίνεται χαλασμός στο άκουσμά του και οι μέχρι τότε σταθερές θέσεις των θεατών δεν θα ήταν πια σταθερές. Ήταν ο καταλληλότερος αποχαιρετισμός σε αυτούς που δεν θα έβλεπαν ξανά για φέτος τους γερμανούς.

Blind Guardian set list:
Sacred worlds
Welcome to dying
Nightfall
Majesty
Time Stands Still
Mordred’s Song
A Past and Future Secret
Lost in the Twilight Hall
Tanelorn
Valhalla
Turn the Page
Imaginations from the Other Side

Encore:
Wheel of Time
(The Bard’s Song) Into The Forest
(The Bard’s Song) The Hobbit
Mirror Mirror

Επιμέλεια: Θανάσης Καμπάνης