Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Dark Tranquillity @ Gagarin 205, 22/5/2011

Οι Dark Tranquillitty, αυτό το δύσκολο όνομα για να το πεις, να το προφέρεις και να το χωνέψεις ήταν εκεί πάντα. Σε όλα τα περίεργα και τα άσχημα. Και καταλαβαίνω ότι μάλλον όφειλα να είμαι πάλι εκεί όπως και στις 4 Νοεμβρίου του 2007. Ίδια μέρα θυμάμαι, Κυριακή. Όχι να υποδεχτώ τα πρόσωπα από την Σουηδία, τον Stanne τον Sundin, τον Henrickson, τον Brandstrom και τον καινούριο τους μπασίστα, να προσπαθήσω να βρεθώ στα backstage, να φωτογραφηθώ και να μπερδευτώ με τους μουσικούς μοιραζόμενος ένα χαμόγελο προτρεπτικό για να βγουν έξω και να μας φάνε. Όχι για αυτό, αλλά για την δυνατή και σε υπερβολικό βαθμό συναισθηματική μουσική τους που αγγίζει τα αντανακλαστικά της ψυχής μου και που με συντρόφεψε για πολλά χρόνια. Έστω και αν αυτός ο κακός τσιριχτός υπόκωφος ήχος της κακής ελληνικής προχειρότητας θα με τρελαίνει. Βρέθηκα μπροστά πάλι, να κοιτώ τις σκιές πίσω από τις κουρτίνες, στο πατάρι των παρασκηνίων του Gagarin περιμένοντας.



Η ιδέα αυτής της περιοδείας ήταν μια ψηφοφορία σε κάθε χώρα-προορισμό, τοπικών μπαντών από τους ίδιους τους fan. Οι επικρατέστερες θα άνοιγαν την βραδιά εμφάνισης. Στην Ελλάδα οι τρείς μπάντες που βρέθηκαν στην κορυφή της προτίμησης του κοινού ήταν οι DAYLIGHT MISERY, INSIDEAD και SCAR OF THE SUN.

22:20 στο Gagarin, ένα σύντομο sound check προετοίμαζε το πάτημα των σουηδών στην Αθηναϊκή σκηνή και ένα πανί που χρωματιζόταν από προτζέκτορα με ασπρόμαυρα γεωμετρικά σχήματα έχοντας στο κέντρο του την μονογραφή DT. Ο σεμνός και λιγομίλητος Anders Jivarp θα κατευθυνθεί πρώτος στα κρουστά του και ύστερα οι Niklas Sundin, Daniel Antonsson, Martin Henriksson, Martin Brändström και τελευταίος ο Stanne θα χαιρετήσουν, θα δεχτούν μια θερμή υποδοχή και όλα αρχίζουν.

Το "At the Point of Ignition” θα αποτελέσει το εναρκτήριο κομμάτι όπως και στην Θεσσαλονίκη την προηγούμενη μέρα αλλά και στην Σόφια της Βουλγαρίας την Παρασκευή. Είναι ένα set που στο σύνολό του ακολουθήθηκε πιστά σε αυτήν την περιοδεία με κάποιες εξαιρέσεις σε κάποια τραγούδια, χωρίς να ξεφεύγει και πολύ από το πρόγραμμα που είχε οριστεί. Προβλέψιμη φάση θα μου πεις, μα η δύναμη της ζωντανής επαφής δεν είναι ικανή να σκεπάσει μια προβλέψιμη επιλογή τραγουδιών;

O Mikael Stanne δεν σταμάτησε να υπηρετεί τον ρόλο του ποτέ όντας μπροστά από όλους, χοροπηδούσε, έσκυβε να χαιρετήσει και να νιώσει το κοινό, να τεντωθεί και να χτυπηθεί. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που θα μπορούσες να δεις πάντα σε οποιοδήποτε club των πόλεων του κόσμου και σε κάθε φεστιβάλ, οποιαδήποτε ώρα, ακόμα και αν θα συμμετείχε σε κάποιο άλλο σχήμα μακριά από την παρέα του, να κινείται πάντα με το ίδιο έντονο συναίσθημα. Είναι με απλά λόγια ένας πιτσιρικάς κοντά στα σαράντα πλέον, που με την ευκαιρία να αναφερθεί εδώ πως γιόρτασε και τα γενέθλιά του την Παρασκευή που μας πέρασε στην σκηνή του Mixtape, στην Σόφια της Βουλγαρίας. Χαίρεται την δουλειά του και δεν σε αφήνει εύκολα να καταλάβεις την ξενέρα του. Έμφυτη αισιοδοξία ή υπέρμετρη επαγγελματικότητα. Ας μπουν και τα δύο.



Κάποιος προβληματισμός θα μπορούσε να βγει από την χαμηλή σχετικά προσέλευση του κόσμου που βεβαίως είχε γεμίσει στο πατάρι, στο μπροστινό μέρος της σκηνής έως και το δεύτερο σκαλί αλλά σε πολλά σημεία έβλεπες άδεια τετραγωνικά. Αξιοπρόσεχτο φαινόμενο είναι και η αντιδράσεις του πάλε ποτέ εκδηλωτικού με πολλούς τρόπους, ελληνικού κοινού. Το έβλεπες, δεν μπορούσες να παραβλέψεις το γεγονός πως υπήρχαν πολύ λίγες ομάδες 50 ανθρώπων, από εδώ και από εκεί που ήταν εκδηλωτικοί με χέρια και με πόδια και υπήρχαν και οι άλλοι. Οι «πίσω» που λέμε. Αλλά που αυτή τη φορά ήταν και μπροστά αυτοί οι «πίσω». Που ήρθαν απλά να παρακολουθήσουν το τι ακριβώς γινόταν σε αυτόν τον χώρο, συμμετέχοντας με το δικό τους νοερό τρόπο. Εντάξει αλλάξανε τα πράγματα πια. Δεν είμαστε βεβαίως σε θέση να τα εξηγούμε όλα ( και δεν είναι ανάγκη) αλλά δεν μπορείς να παραβλέπεις. Κάτι άλλαξε σίγουρα.

O ήχος από την άλλη, στο Gagarin έχει παραμείνει ο ίδιος, ανάλογος με τις χωροταξικές διαστάσεις και συνθήκες. Υπερβολικός και με τις θεωρίες σε θέσεις για καλύτερο ήχο να ποικίλουν: [Στο δεύτερο σκαλί και δεξιά ακούς καλύτερα", "πιο πίσω και δεξιά μπρος την έξοδο και σε ευθεία εναρμονισμένη παράλληλα με την διαγώνιο από τις τουαλέτες και σε ίση απόσταση μεταξύ των δύο bar". "Πάμε πιο ‘κει, κάτσε ‘δω καλά είμαστε].


Στην σκηνή και πίσω από όλα πάντοτε ο προτζέκτορας με εικόνες από εξώφυλλα, ζωγραφιές του Niklas Sundin, φωτιά, στίχοι κινούμενες εικόνες. Ένα κομμάτι εγκατάστασης που πολλοί θα έχουν δει να χρησιμοποιείται τελευταία πιο συχνά από μπάντες όπως οι Mastodon, Porcupine Tree κ.α. δίνοντας μια ιδιαίτερη άποψη στο οπτικό κομμάτι συνδυάζοντας την τέχνη της μουσικής με μια καινούρια σχετικά μορφή τέχνης. Το Video Art. Μ’ αυτά και μ’ αυτά 15 τραγούδια με μικρά διαλλείματα θα ακουστούν και η ώρα ακουμπά τις 00:00. Οι Dark Tranquillity θα μας ευχαριστήσουν όπως πάντα αλλά με έναν τρόπο που όντως φαίνεται ότι πέρασαν καλά και αυτοί μαζί μας ενημερώνοντάς μας πως αυτό το ταξίδι είναι το τελευταίο τους πριν από ένα διάλλειμα ημερών πίσω στην χώρα τους και ύστερα πάλι έξω στην γύρα. Ο καθιερωμένος «ψεύτικος» αποχαιρετισμός θα κρατήσει λίγα δευτερόλεπτα και η επάνοδός θα έρθει με τρία κομμάτια Final Resistance, ThereIn, Terminus (Where Death Is Most Alive) και μετά από αυτό οι DT αποχαιρετούν αυτή τη φορά στα αλήθεια και κυριολεκτικά. Ο Stanne θα παραμείνει μόνος στην σκηνή να ευχαριστήσει και να ευχαριστηθεί παίρνοντας το χειροκρότημα.




Ανανέωση του ραντεβού για…





Dark Tranquillity setlist

At the Point of Ignition
The fatalist
Icipher
Damage DoneLost to Apathy
Monochromatic Stains
Punish My Heaven
The Gallery
The Wonders At Your Feet
Iridium
Focus Shift
Dream Oblivion
Misery’s Crown
Haven
Lethe
Final Resistance



Encore:
ThereIn
Terminus (Where Death Is Most Alive)




Κείμενο, Φωτογραφίες: Θανάσης Καμπάνης

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Blind Guardian @ Fuzz club 6/5/2011

Στην Αθήνα που άφηνε πίσω της μια πρωινή βροχή και το μυαλό πολλών Παναθηναϊκών, στην Βαρκελώνη του ευρωπαϊκού ημιτελικού (τι μας λες τώρα θα πουν πολλοί), ένα γερμανικό βάλσαμο ετών, ερχόταν να θυμίσει με την μουσική του πως οι συμπάθειες δεν ξεχνιόνται ποτέ ακόμα και αν τα τελευταία εισιτήρια που είχαν μείνει διαθέσιμα έφτασαν τα 40€ και όσοι πρόλαβαν καλά έκαναν. Στα δισκοπωλεία τα εισιτήρια είχαν τελειώσει από τις 4 το μεσημέρι. Όσοι πάλι δεν πρόλαβαν είχαν μια ακόμη ευκαιρία την επόμενη μέρα να πάρουν ένα εισιτήριο μιας και οι διοργανωτές της συναυλίας λόγω του όγκου της ζήτησης φρόντισαν να δώσουν μια παράταση της εμφάνισης των Blind Guardian.

Πράγματι το Fuzz κατά τις 8 άρχιζε να γεμίζει με γρήγορους ρυθμούς και κάθε τετραγωνικό του χώρου καλύφθηκε μέχρι που δεν άφηνε πολλά περιθώρια μετακίνησης σε κανέναν. Ακόμα και στις εξόδους κινδύνου για όσους έχουν βρεθεί στον συγκεκριμένο χώρο, πίσω από την σκηνή υπήρχε κόσμος. Η αλήθεια είναι πώς 20:30 έναρξη της συναυλίας δεν έγινε. Λίγα sound check στην αρχή φωνές από τον όχλο, και πάλι έλεγχος στα κρουστά και στις κιθάρες και να φωνές από κάτω και λίγα υγρά για τους μουσικούς και κάποια νοήματα των τεχνικών με τους φακούς στα μούτρα των ηχοληπτών ώσπου μια ώρα αργότερα και συγκεκριμένα στις 21:20 η μπάντα από το Κρέφελντ της Δυτικής Γερμανίας πατάει σκηνή. Οι φωνές έπιασαν τόπο;

Ένας-ένας με την αρχή να κάνει ο Frederik Ehmke στα drums, παίρνουν τη θέση τους. Ο κοντοκουρεμένος και αγαπητός σε όλους Hunsi Kursch είναι ο άνθρωπος που πολλοί μάλλον θα ψάχνουν τα πρώτα λεπτά να αντικρύσουν. Βεβαίως και τον André Olbrich ο οποίος μπήκε από τους πρώτους και πήρε την θέση του στα αριστερά αλλά και τον Marcus Siepen που έκατσε αντίθετα, αλλά με τον Hunsi είναι η φωνή που τα κάνει όλα. Μια αειθαλής φωνή που πότε ανέβαζε σε ψηλούς τόνους και πότε κατέβαζε, μελωδικά όλα αυτά, όπως έκανε πάντα, χωρίς λάθη. Μια ζωντανή φιγούρα που καθόταν να δώσει μικρόφωνο στους φίλους του που τραγουδούσαν μαζί του και έμπαινε δυναμικά στρέφοντας το μικρόφωνο στο στόμα του, γέρνοντας τον κορμό του για να βγάλει δύσκολες και ψηλές νότες.

Sacred worlds και Welcome to dying είναι τα τραγούδια που θα ακουστούν πρώτα. Και το Nightfall που ακολουθεί κάνει το κοινό να κουνηθεί λίγο παραπάνω από την θέση του. Ζωντανό κοινό είναι κάτι που δεν βλέπουμε σε πολλές συναυλίες ακόμα και αν τα ονόματα επιτρέπουν μια εξωτερίκευση παραπάνω. Να τραγουδήσεις δυνατά και να χτυπηθείς, να γίνει μια υπόθεση συνόλου, από την πρώτη γραμμή μέχρι τις πόρτες εισόδου και ας μην βλέπεις. Τεντώθηκα πολλές φορές για να το παρατηρήσω αυτό και πράγματι έτσι ήταν. Ακόμα και στο πατάρι που όσο και αν είναι δυνατή η μουσική εκεί παίρνεις από ήχο κάτι λιγότερο, ο κόσμος συμμετείχε. Οι Blind Guardian μέχρι εκείνη τη στιγμή και στα τραγούδια που θα ακολουθούσαν έδιναν τον πολύ καλό εαυτό τους. Και ο κόσμος ήταν εκεί για να τραγουδήσει μαζί τους Nightfall, Majesty, Time Stands Still, Mordreds Song που θα ακολουθούσαν.

Κάπου – κάπου στα διαλλείματα μεταξύ τραγουδιών ο Kursch θα ξεκούραζε τους υπόλοιπους, χαλαρώνοντας τους από την ένταση των κομματιών με λίγη κουβεντούλα προς τους Έλληνες. Το «ευχαριστώ» που μαθαίνεται και λέγεται εύκολα, κάποια εγκωμιαστικά για την ελληνική κουζίνα, κάποιες αναφορές στην παιδική του ηλικία, τότε που το δεξί του χέρι έπαιρνε στην τουαλέτα την μορφή γυναίκας στην οποία είχε δώσει και όνομα. Μια ενημέρωση πως κάποιος τεχνικός πίσω από τα drums είχε τα γενέθλιά του από τον Kursch. Το γεγονός παρότρυνε όλο, περίπου, το Fuzz να του τραγουδήσει το “happy birthday” που παρεμπιπτόντως αποτέλεσε παρεξήγηση επειδή τα φώτα έπεσαν στην μεριά του Frederik Ehmke (drummer), όλοι νόμιζαν πως πρόκειται για αυτόν και για ακούστηκε το “happy birthday dear drummer”.Όλα όμως κινούνταν στην κοινή ομολογία από την μπάντα πως αυτό που έπαιρνε από τον κόσμο μάλλον είναι ότι καλύτερο για την φετινή περιοδεία από πλευράς συμμετοχής κοινού και αυτό δεν ήταν κάτι που το έβλεπαν για πρώτη φορά από τους έλληνες.

Μετά το Mordreds Song οι τόνοι θα πέσουν και οι ηλεκτρικές κιθάρες θα γίνουν ακουστικές, ενώ αναγγέλλεται το αγαπημένο A Past and Future Secret. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα μάτια μου άρχιζαν να δακρύζουν, μάλλον θα πρέπει να είναι από την πευκίτιδα που με ταλαιπωρεί σκέφτομαι και δεν δίνω άλλη συνέχεια στο γεγονός. Είναι 22:15 και ενώ έχουμε συμπληρώσει περίπου μια ώρα από τότε που ξεκίνησε η συναυλία θα ακουστεί το Lost in theTwilightHall και αυτό θα δώσει την θέση του στα Tanelorn, Valhalla, Turn the Page και του δημοφιλούς Imaginations from the Other Side.

Μέχρι τις 23:10 που η συνάντηση αυτή θα αποτελεί ιστορία θα ακουστούν τέσσερα ακόμη κομμάτια. Ένα από τον τελευταίο δίσκο και τρία χιλιοτραγουδισμένα κομμάτια: (The Bards Song) Into The Forest, (The Bards Song) The Hobbit και το Mirror Mirror που γίνεται χαλασμός στο άκουσμά του και οι μέχρι τότε σταθερές θέσεις των θεατών δεν θα ήταν πια σταθερές. Ήταν ο καταλληλότερος αποχαιρετισμός σε αυτούς που δεν θα έβλεπαν ξανά για φέτος τους γερμανούς.

Blind Guardian set list:
Sacred worlds
Welcome to dying
Nightfall
Majesty
Time Stands Still
Mordred’s Song
A Past and Future Secret
Lost in the Twilight Hall
Tanelorn
Valhalla
Turn the Page
Imaginations from the Other Side

Encore:
Wheel of Time
(The Bard’s Song) Into The Forest
(The Bard’s Song) The Hobbit
Mirror Mirror

Επιμέλεια: Θανάσης Καμπάνης

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

SAXON-SPITFIRE LIVE @ FUZZ CLUB 7/4/11

Μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες του Ελληνικού κοινού, οι Βρετανοί θρύλοι του κλασσικού Heavy Metal, Saxon, έδωσαν ραντεβού έπειτα από σχεδόν 25 χρόνια με ένα από τα σημαντικότερα σχήματα της Ελληνικής σκηνής, τους Spitfire και οι παρόντες γίναμε μάρτυρες μιας ακόμη ιστορικής εμφάνισης.
     
Έξω από το Fuzz γινόταν το αδιαχώρητο με αποτέλεσμα η ουρά που είχε δημιουργηθεί για την είσοδο να αυξάνεται σε διαστάσεις όσο περνούσε η ώρα. Κάτι ο πολύς ο κόσμος, κάτι ο έλεγχος, είχαν σαν αποτέλεσμα μπαίνοντας στο χώρο (τόσο τίγκα από κόσμο που αν έμπαινε άλλος ένας θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει την τεχνική του crowd-surfing για να εισέλθει) να ξενερώσουμε αρκετά καθώς οι Spitfire είχαν ήδη φτάσει στο 4ο(!!!!) κομμάτι του set τους, πράγμα εντελώς απαράδεκτο για όποιον και αν ευθύνεται για όλη αυτή την κατάσταση. Στη λίγη ώρα που είχαν λοιπόν στη διάθεση τους οι λατρεμένοι Spitfire έπαιξαν κομμάτια από το μνημειώδες “First Attack” και από το σχετικά πρόσφατο “Die Fighting”. Η ατμόσφαιρα βάρυνε αρκετά όταν ο AL-X αφιέρωσε το “Whispers” στον πρώτο τραγουδιστή της μπάντας, Ντίνο Κωστάκη, ο οποίος ήταν παρών στο 1ο μεγάλο συναυλιακό ραντεβού με τους Saxon το 1986, μουδιάζοντας ακόμα και τους ίδιους τους μουσικούς. Σαν medley πέρασαν στο εκρηκτικό “Lady Of The Night” για να κλείσουν με τον υπέρτατο ύμνο “Lead Me On”. Ελπίζω την επόμενη φορά, εκτός από μια ανάλογη εμφάνιση, να διαθέτουν και περισσότερο χρόνο.
Spitfire
    
Οι ετοιμασίες δεν κράτησαν πολύ και λίγα λεπτά μετά, ο αετός ήταν έτοιμος να προσγειωθεί στη σκηνή του Fuzz κάτω από εκδηλώσεις λατρείας του κοινού. Παίρνοντας  μας από το χέρι μας οδήγησαν σε μια μαγική βραδιά που δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί με λόγια. Έχοντας στα μπαγκάζια τους έναν νέο δίσκο (Call To Arms), ο οποίος αναμένεται ,αλλά και την επέτειο των 30 χρόνων από την κυκλοφορία του ιστορικού “Denim & Leather” μπορεί κανείς να μαντέψει τι ακολούθησε.
   
Λέξεις όπως αειθαλής, αγέραστοι και ακούραστοι είναι απίστευτα μικρές για να περιγράψουν το τι σημαίνει Saxon. Σχεδόν το πρώτο μισό του set περιείχε κομμάτια από το νέο δίσκο (μοναδική ένσταση είναι ότι η εισαγωγή του “When Doomsday Comes” βρωμάει “Perfect Strangers”), που είχαμε τη χαρά να είμαστε οι πρώτοι που τα ακούμε ζωντανά καθώς και ένα πέρασμα από μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος (πρόσφατου και μη).  

Saxon
Συνήθως ο κόσμος δεν μένει απόλυτα ικανοποιημένος από τα set list όσο καλή και να είναι η εμφάνιση. Εδώ ευτυχώς είχαμε και τα 2. Και αυτό γιατί στο 2ο μισό το μαγαζί πήρε φωτιά με ΟΛΟΥΣ τους ύμνους των Saxon να ακούγονται ο ένας μετά τον άλλον με κορυφαίες στιγμές τα “And The Bands Played On”, ”Princess Of The Night” αλλά και την πολύ επιτυχημένη διασκευή στο ”Ride Like The Wind” του Christopher Cross.
   
Ο Biff είχε συνεχή επαφή και επικοινωνία με τον κόσμο τον οποίο μαζί με τους έτερους της μπάντας κρατούσαν διαρκώς σε μεγάλα κέφια με την εξαιρετική τους απόδοση. Κάποια στιγμή κοιτάζοντας το ρολόι του (κόντευε 00.00 το βράδυ) μας ρώτησε αν νυστάζουμε και εμείς φυσικά βροντοφωνάξαμε “NO”!!!
   
3 ήταν οι φορές που βγήκαν για encore και ειλικρινά πιστεύω ότι ήταν από τις στιγμές που ένα συγκρότημα περνά τόσο καλά όσο και o κόσμος, η συγκλονιστική συμμετοχή του οποίου είχε σαν αποτέλεσμα αυτό το ατελείωτο πάρτι.
     
Έπειτα από σχεδόν 2.30 ώρες οι Saxon έχοντας δώσει ένα υψηλότατης ποιότητας live, έχοντας αποζημιώσει και με το παραπάνω τους οπαδούς τους μας καληνύχτισαν ανανεώνοντας το ραντεβού. Όσοι έδωσαν το παρών ζήσανε ένα από τα καλύτερα live των τελευταίων ετών και σε πολλούς από εμάς είχε δημιουργηθεί ξανά (και μετά τους Accept επίσης) η απορία, πως γίνεται τόσο μακρόβιες μπάντες να συνεχίζουν να τα δίνουν ΟΛΑ επί σκηνής; Πως είναι δυνατόν άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας να μη μασάνε από κούραση; Τι τους κρατάει τόσο μα τόσο ζωντανούς και ενεργούς;

Μα… το ίδιο το Heavy Metal φυσικά…         

SPITFIRE set list :

Street Fighter
Underground
Evil Thoughts Around
Macedonia
Gates Of Fire
Taste The Fire
Whispers/Lady Of The Night
Lead Me On

SAXON set list :

Hammer Of The Gods
Back In '79
Never Surrender
I've Got To Rock (To Stay Alive)
Call To Arms
Solid Ball Of Rock
Demon Sweeny Todd
Play It Loud
To Hell And Back Again
When Doomsday Comes
Attila The Hun
Broken Heroes
20,000 Feet
The Eagle Has Landed
And The Bands Played On
Denim And Leather
Princess Of The Night
ENCORE 1
Crusader
747 (Strangers In The Night)
ENCORE 2
Power And The Glory
Ride Like The Wind
ENCORE 3
Strong Arm Of The Law
Wheels Of Steel

Κείμενο : Αντώνης Κοντογιάννης

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

HURTS @ Block 33 Thessaloniki 25.03.2011

Ημέρα εθνικής επετείου εχθές και ο ηλιόλουστος καιρός βοήθησε σημαντικά στην καλή διάθεση του κόσμου. Η παράδοση συνεχίστηκε,ο κόσμος κατέβηκε στις κατά τόπους παρελάσεις,η μυρωδιά του μπακαλιάρου πλημμύρισε ολόκληρη την Θεσσαλονίκη,το τσίπουρο και το κρασί άφθονο και όλη η μέρα προμηνύονταν εξαιρετική.

Αυτήν ακριβώς την ημέρα της εθνικής εορτής επέλεξαν οι HURTS για να έρθουν από τα μέρη μας. Η ακύρωση των εμφανίσεων τους στην Ελλάδα το περασμένο Φθινόπωρο ξενέρωσε αρκετούς,η βαρύτητα του ονόματος τους όμως και η ποιότητα της μουσικής τους δύσκολα θα άφηνε το συγκεκριμένο live να περάσει απαρατήρητο.

Φτάνοντας στο χώρο του Block 33 λίγο πριν τις 22:00 είδα τα πράγματα κάπως υποτονικά.Θα μου πείτε φυσικά ότι υπήρχε η ιδιαιτερότητα της ημέρας και η ευκαιρία για αποδράσεις το τριήμερο,δικαολογίες όμως που μοιάζουν ανούσιες αν αναλογιστούμε την φρενίτιδα που είχε πιάσει τον μουσικό κόσμο της πόλης για την συγκεκριμένη εμφάνιση! Μπαίνοντας για τα καλά στον χώρο διεξαγωγής της συναυλίας δεν θα πρέπει αν ήταν μέσα περισσότεροι από 450 άνθρωποι,οι οποίοι όμως ευτυχώς έμοιαζαν να έχουν μπόλικη ενέργεια! Μεγάλη ευθύνη γι' αυτό φέρει μια από τις πλέον σεμνές και συμπαθητικές φυσιογνωμίες που συναντάμε πίσω από τα decks στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Ο Μανώλης Σταυρουλάκης δεν νομίζω πως χρειάζεται συστάσεις στους Θεσσαλονικείς. Ένας άνθρωπος με την πείρα του και την ποιότητα των ηχητικών επιλογών του αποτέλεσσε σίγουρα την ιδανική οδό "προθέρμανσης" για την εμφάνιση των HURTS! Με ένα καλοδομημένο set που κράτησε περίπου μέχρι τις 23:05 έδωσε στο κοινό τον απαραίτητο ηλεκτρισμό γι' αυτό που θα ακολουθούσε στη συνέχεια!


Η ώρα είχε φτάσει αισίως 23:15 όταν ο φωτισμός χαμήλωσε αισθητά και οι HURTS εμφανίστηκαν στη σκηνή με ένα κοινό περίπου 600 ατόμων να τους επευφυμεί.. Άγγλοι πραγματικά στο ραντεβού τους (καθώς είχαν πει ότι θα εμφανιστούν ακριβώς εκείνη την ώρα) και έχοντας τον αέρα της καλύτερης Pop μπάντας αυτή τη στιγμή στον πλανήτη (μάλιστα είχαν λάβει το σχετικό βραβείο στη Γερμανία το προηγούμενο κιόλας βράδυ) ξεκίνησαν μαζί με το κοινό ένα ταξίδι που για τα 70' που ακολούθησαν έμοιαζε μαγικό! Το όλο σκηνικό στήσιμο τους ήταν το αρτιότερο που έχω δει μέχρι στιγμής στον χώρο του Block 33,με τους Theo Hutchcraft και Adam Anderson σε πρωταγωνιστικό ρόλο και τρεις ακόμα μουσικούς μαζί με έναν τενόρο να τους πλαισιώνουν! Από τις πρώτες κιόλας νότες του Unspoken (με το οποίο ξεκίνησε η εμφάνιση τους) μέχρι το Better Than Love (με το οποίο και μας αποχαιρέτησαν) οι HURTS απέδειξαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο,γιατί ο μουσικός τύπος τους έχει χαρακτηρίσει σας τους νέους Depeche Mode. Στο καθαρά μουσικό κομμάτι όλες οι συνθέσεις τους αποδώθηκαν με τρόπο πραγματικά εκπληκτικό που αν δεν έβλεπες αυτό που γινόταν με τα ίδια σου τα μάτια θα μπορούσες να πιστέψεις πως ακούς κάποιο CD να παίζει. Στον ερμηνευτικό τομέα ο Hutchcraft είναι ένας πραγματικά προικισμένος ερμηνευτής. Με βελούδινη φωνή,η οποία άλλοτε γινόταν σπαρακτική,άλλοτε ερωτική μα πάντα τόσο έντονα συγκινησιακή έδωσε ένα πραγματικό ρεσιτάλ επί σκηνής. Η επαφή του με το κοινό πολύ καλή (πράγμα που δεν συνάδει με την ψυχρή και άκρως επαγγελματική γενικότερα συμπεριφορά τους) και αντίστοιχα το κοινό υπήρξε όπου χρειάστηκε η τέλεια φωνητική συνοδεία για την μπάντα. Οι δηλώσεις για το πόσο ευτυχισμένοι νιώθουν που ήρθαν στην Ελλάδα ήταν λίγο πολύ αναμενόμενες,όμως δίχως να τους έχω ξαναδεί να εμφανίζονται ζωντανά μου προκάλεσε έκπληξη η εικόνα του Theo Hutchcraft να πετά στο κοινό λευκά τριαντάφυλλα (έμαθα μάλιστα ότι τα είχαν ζητήσει από την παραγωγή αλλά δεν γνώριζα το λόγο) γεγονός που μου έφερε στο μυαλό πρακτικές που ακολουθούσαν οι μεγάλες νεορομαντικές μπάντες των 80's. Αν έψαχνα για highlights στη βραδιά θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ,γιατί όλη τους η εμφάνιση ήταν μοναδική! Ξεχώρισα όμως στα σίγουρα τις ερμηνείες στα Wonderful Life,Sunday,Illuminated και Stay όπου δεν θα ήταν υπερβολή να έλεγα ότι άγγιξαν το όριο του θεϊκού!

Στο ερώτημα για το αν οι HURTS είναι η μεγαλύτερη Pop μπάντα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη η απάντηση θα ήταν 100% καταφατική. Πρόκειται σίγουρα για μια μπάντα που έχει μελετήσει διεξοδικά την νεορομαντική και synth-pop μουσική σκηνή της δεκαετίας του '80 και έχει ενσωματώσει στον ήχο της όλα εκείνα τα στοιχεία που θα τον καταστήσουν μεγαλειώδη! Κάποιοι τους έχουν χαρακτηρίσει επίσης σαν καβαλημένους και ίσως εν μέρει να έχουν δίκιο. Όταν όμως ένα σχήμα με τόσο μικρό ηλικιακό Μ.Ο. είναι σε θέση να δίνει shows τέτοιας υψηλής ποιότητας νομίζω ότι η όποια ιδιορρυθμία τους είναι απόλυτα δικαιολογημένη!

Στα της παραγωγής αξίζει για πολλοστή φορά ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά της Lovelight Productions! Πιθανώς ήταν η πιο πολυδάπανη ως τώρα παραγωγή που έχουν κάνει,αλλά τόσο το αισθητικό,όσο και το ηχητικό αποτέλεσμα τους δικαίωσαν πλήρως!
Για το κοινό που παραβρέθηκε στην συγκεκριμένη συναυλία θα πω μονάχα πως ήταν πολύ τυχερό. Είμαι βέβαιος ότι απόλαυσαν αυτά τα 70' παρουσίας των HURTS επί σκηνής,ενώ η συμμετοχή τους ήταν σε ορισμένα σημεία συγκλονιστική. Μοναδικό μελανό σημείο,κατά την γνώμη μου πάντα,του συγκεκριμένου event η χαμηλή,τηρουμένων των αναλογιών,προσέλευση κόσμου. Όπως είπα και παραπάνω ούτε η εθνική εορτή ούτε το τριήμερο αποτελούν ικανές δικαιολογίες. Με ένα εισιτήριο που ήταν σε προσιτότατη τιμή,περίμενα σίγουρα ένα ασφυκτικά γεμάτο Block 33! Δυστυχώς διαψεύστηκα και για πολλοστή φορά αποδείχθηκε ότι ορισμένα ονόματα "δεν αξίζουν" στο μουσικό κοινό αυτής της πόλης!

Για την ιστορία το setlist της μαγικής αυτής εμφανίσεις περιελάμβανε τα :



Unspoken
Silver Lining
Wonderful Life
Happiness
Blood,Tears & Gold
Evelyn
Sunday
Mother Nature
Verona
Devotion
Confide in Me
Illuminated
Stay

.......................

Better Than Love





Κείμενο – Φωτογραφίες: Γιώργος Παρδάλης

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

MANOWAR-CROSSWIND LIVE @ PRINCIPAL CLUB THEATER 18-3-2011


Ένα ταξίδι στην Θεσσαλονίκη για τους Manowar.
Τι είναι άραγε πιο σημαντικό? Το ταξίδι ή ο προορισμός? Στην συγκεκριμένη περίπτωση και τα δύο. Το ραντεβού δόθηκε το πρωί της Παρασκευής στο κέντρο της Αθήνας και το “bus of glory” ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του για το Βορρά γεμάτο με τους πιστούς των Βασιλιάδων. Το διασκεδαστικό road trip τα είχε όλα. Γέλια, φωνές, πειράγματα, άφθονο αλκοόλ, heavy metal ύμνους στη διαπασών αλλά και αγωνία, ανυπομονησία και άγχος για την ώρα άφιξης καθώς και για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Όσοι είχαμε ζήσει την κρυάδα του ’99 αλλά είχαμε αποζημιωθεί πλήρως το ’07 φανταζόμασταν μια εμφάνιση ανάλογη του March Metal Day.
Φτάνοντας κυριολεκτικά με την ψυχή στο στόμα στον χώρο του event συναντήσαμε αρκετό πλήθος να περιμένει στην είσοδο. Η σχετικά αργοπορημένη άφιξη μας σε συνδυασμό με τον ενδελεχή έλεγχο στην είσοδο του club, μας στοίχισαν την έναρξη του live. Τον δύσκολο ρόλο της προετοιμασίας του κοινού ανέλαβαν οι Θεσσαλονικείς Crosswind που κινούνται στο χώρο του speed/power metal και με την απόδοση τους άφησαν πολύ κόσμο με το στόμα ανοιχτό. Ο ήχος τους ήταν καθαρός, δυνατός και συμπαγής αγγίζοντας τα όρια του εξαιρετικού (κάτι που σπάνια συμβαίνει). Άψογη τεχνική, φοβερό δέσιμο, με αέρα μεγάλης μπάντας και μια εκπληκτική φωνάρα, οι Crosswind είναι από τα group που διογκώνουν τις προσδοκίες του κοινού για το μέλλον με τέτοιες εμφανίσεις αλλά και που μας κάνουν να νιώθουμε, για ακόμα μια φορά, υπερήφανοι για την Ελληνική σκηνή.
Είχε έρθει η ώρα του sound check και όταν ακούστηκε το χτύπημα της “μπότας” από τα drums το μέρος σείστηκε κυριολεκτικά κάνοντας μας να τρέμουμε την ώρα που θα βγούνε στη σκηνή καθώς αναμέναμε έναν καταιγιστικό ήχο, όπως και έγινε. Μάλιστα κάποιος δίπλα μου είπε εκείνη τη στιγμή: ”…αν είναι έτσι η ένταση θα κουφαθούμε…τουλάχιστον οι τελευταίες νότες που θα ακούσουμε θα είναι Manowar…”.
Αρκετές φορές στο παρελθόν είχα σκεφτεί πόσο ωραίο θα ήταν να δει κανείς μια τόσο μεγάλη μπάντα, όχι σε κάποιο festival που μπορεί μέρος του κοινού να είναι αδιάφορο, αλλά σε ένα μικρό club που θα έχουν μαζευτεί οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του group….
Λίγο μετά τις 22.00 λοιπόν τα φώτα έσβησαν και το χαρακτηριστικό intro με τη φωνή του Orson Welles έσκισε την ατμόσφαιρα: ”Ladies & gentlemen, from the United States of Americaall hail….Manowar”!!! Χωρίς περιττές χαιρετούρες και εισαγωγές οι Manowar έπαιξαν ολόκληρο το Battle Hymns και οι στιγμές που ζήσαμε έχουν περάσει πλέον ανεπιστρεπτί στην ιστορία. Μεγάλη συγκίνηση και πόρωση στο κόκκινο την ώρα που αθάνατοι ύμνοι σαν τα “Dark Avenger” & “Battle Hymn” ξεχείλιζαν από τα ηχεία, οι Ελληνικές σημαίες ανέμιζαν, όλα τα χέρια στον αέρα και τη μπάντα σε μεγάλα κέφια να δίνει στον κόσμο ατσάλι φανερώνοντας ξανά την τεράστια και ωμή συναυλιακή της δύναμη.
Το set που ακολούθησε ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο αλλά και άκρως ικανοποιητικό με αρκετούς νεότερους οπαδούς να είναι λίγο μουδιασμένοι στα “Let The Gods Decide”, ”Hand Of Doom”, ”Thunder In The Sky” & ”God Or Man”. Όσον αφορά το ίδιο το συγκρότημα…
Ο Eric Adams χωρίς να πιέζεται ιδιαίτερα απέδειξε ξανά γιατί θεωρείται από πολλούς το καλύτερο λαρύγγι στο Heavy Metal. Ο Carl Logan, κρατώντας χαμηλό προφίλ όπως πάντα, απέδωσε τα μέγιστα τόσο στα παλιά όσο και στα καινούρια κομμάτια. Ο Donnie Hamzik, τον οποίο και δεν είχα ξαναδεί ποτέ ζωντανά, φρόντισε να κάνει όλο το χώρο να σείεται με το εκπληκτικό παίξιμο του. Όσο για τον De Maio…..
Ο πολυπράγμων ηγέτης των Manowar συνηθίζει όταν η μπάντα επισκέπτεται μια χώρα να μαθαίνει κάποιες λέξεις ή φράσεις στην εκάστοτε γλώσσα και να τις μοιράζεται με τον κόσμο, κάτι το οποίο βρίσκω έξυπνο αλλά και ιδιαίτερα τιμητικό. Είναι ο δικός του μοναδικός τρόπος για να πει ευχαριστώ. Στην δικιά μας περίπτωση όμως το παράκανε….και τον ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό. Μόλις πήρε το μικρόφωνο και ξεκίνησε δεν είχε σταματημό. Ο De Maio φρόντισε να μας ανυψώσει ηθικά, κάτι που κανονικά έπρεπε άλλοι να κάνουν, με φράσεις του τύπου: “Θεσσαλονικείς, Μακεδόνες, Αθηναίοι, Σπαρτιάτες…όλοι ενωμένοι”, ”οι Manowar βρίσκονται στη χώρα των θεών…στον Όλυμπο”, ”απόγονοι του Αχιλλέα και του Μεγάλου Αλεξάνδρου είστε ήρωες”. Και όλα αυτά σε πολύ καλά Ελληνικά με τον κόσμο να φωνάζει και να τον ακολουθεί πιστά. Με μεγάλη μου έκπληξη τον άκουσα να φωνάζει : ”Heavy Metal ρε μ@@@@ά” και είμαι σίγουρος για το ποιος “έβαλε το χεράκι του” στο να ειπωθεί αυτό….
Η εξάντληση συναντά την απόλυτη ικανοποίηση καθώς η συναυλία οδεύει προς το τέλος της και αρκετοί σκέφτονται, εκτός από το ταξίδι του γυρισμού, την επόμενη φορά που θα τους δούμε.
Είναι αρκετά δύσκολο για έναν φανατικό οπαδό να περιγράψει επακριβώς τα όσα ζήσαμε εκείνο το βράδυ γι’ αυτό και θα κλείσω με μία φράση περιεκτική και αληθινή….
THE WORLD IS NOT ENOUGH FOR MANOWAR
FUCK THE UNIVERSE
HAIL & KILL
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γρηγόρη “Heavy Load” Βαρσάμη που οργάνωσε την εκδρομή, στους συνταξιδιώτες μου, στο φίλο μου τον Γιάννη που μαζί “τραβήξαμε το κουπί” των 1000 και βάλε χιλιομέτρων σε λιγότερο από 24 ώρες καθώς και όλους τους παρευρισκομένους που με την συγκλονιστική συμμετοχή τους δημιούργησαν μια απίστευτη ατμόσφαιρα…
MANOWAR Setlist:
Manowar
Death Tone
Metal Daze
Fast Taker
Shell Shock
Dark Avenger
Battle Hymn
Guitar Solo
Brothers Of Metal
Blood Of My Enemies
Heart Of Steel
Bass Solo
Hail & Kill
Thunder In The Sky
God Or Man
Let The Gods Decide
Hand Of Doom
Kings Of Metal
The Power
ENCORE:
Warriors Of The World United
Sign Of The Hammer
Black Wind, Fire & Steel
Κείμενο: Αντώνης Κοντογιάννης

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Paradise Lost @ Fuzz Club 18.3.11 : Draconian Times in Athens

Πριν μερικά χρόνια ξεκίνησε από κάποια συγκροτήματα η μόδα της παρουσίασης ενός ολόκληρου δίσκου (συνήθως του πιο διάσημου κάθε μπάντας) κατά τη διάρκεια ζωντανών εμφανίσεων. Η μόδα αυτή στις μέρες μας έχει γίνει αρκετά δημοφιλής και εφαρμόζεται από πολλά συγκροτήματα. Οι Βρετανοί gothic metallers και τακτικοί επισκέπτες της χώρας μας Paradise Lost ένιωσαν ότι ήρθε και η δική τους σειρά να το κάνουν και επέλεξαν να διοργανώσουν μια μίνι περιοδεία επτά συναυλιών στις οποίες θα παρουσίαζαν ολόκληρο το Draconian Times – τον κατά γενική ομολογία καλύτερο δίσκο τους. Τρεις από αυτές τις συναυλίες λαμβάνουν χώρα στην πατρίδα μας και σήμερα ήταν η πρώτη από αυτές!

Φτάνουμε στο Fuzz Club τρέχοντας, τελευταίοι από την παρέα μας, αργοπορημένοι και καταϊδρωμένοι. Απ’ έξω δεν είναι σχεδόν κανείς, όλος ο κόσμος έχει μπει στο συναυλιακό χώρο. Από μήνυμα φίλου έμαθα πως οι Scar Of The Sun είχαν ήδη παίξει – ας όψεται η δουλειά που το χάσαμε. Μπαίνοντας στο Fuzz Club με πιάνει η ψυχή μου: ο κόσμος είναι μέχρι τις πόρτες. Οπλιζόμαστε με κουράγιο και αποφασίζουμε να προχωρήσουμε προς τα εμπρός προς αναζήτηση των δικών μας. Εκτός από παρέα όμως, ήθελα να έχω μια καλή θέση για την πρώτη φορά που θα έβλεπα τους Paradise Lost. Μετά από λίγη ώρα και πολλά συνωστισμένα μεταλλικά κορμιά, καταφέρνουμε και βρίσκομαι μπροστά και δεξιά, σε ένα χώρο πολύ κοντά στη σκηνή όπου τα πράγματα ήταν πολύ άνετα! Ακριβώς στις 21:50 η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή. Εισαγωγούλα με πλήκτρα για λίγη ώρα και ξεκινάνε, όπως αναμενόταν, με το Enchantment. Χαμός από κάτω, το κοινό μπαίνει πολύ άμεσα και ζεστά στο κλίμα της συναυλίας χτυπώντας παλαμάκια και τραγουδώντας τους στίχους. Ο Holmes φαίνεται σε πολύ καλή κατάσταση (είναι λαχείο το πως θα τον πετύχεις σε συναυλία). Φυσιογνωμικά με το μαλλί μέχρι τον ώμο και το ξανθό του μούσι σχεδόν μοιάζει με τον Varg Vikernes!
Η συνέχεια είναι προδιαγεγραμμένη, μιας και όλοι ξέρουμε πως παρευρισκόμαστε σε μια συναυλία που θα παιχτεί ολόκληρο το Draconian Times. Ο Holmes ρωτάει «do you want to hear some Draconian Times?» Χαμός στο κοινό! «That’s convenient. Thats what youre gonna get.» «Μη μιλάς, παίξε» του φωνάζει κάποιος από το κοινό και η μπάντα αρχίζει το υποβλητικό Hallowed Land, κατά τη διάρκεια του οποίου τα «οοο οοο οοο» από το κοινό πάνε κι έρχονται. Τα πιο γνωστά και ακουσμένα κομμάτια του δίσκου βρίσκονται στην αρχή του, οπότε η συναυλία «μοιραία» ακολουθεί αυτή την πορεία. Συνέχεια με The Last Time και Forever Failure λοιπόν και όπως είναι λογικό στο κοινό γίνεται χαμός, όλοι τραγουδάνε.
Η απόδοση του συγκροτήματος κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα και το ερώτημα περί του καλού δεσίματος του νέου drummer Adrian Erlandsson με τους υπόλοιπους απαντάται με καταφατικό τρόπο. Μετά τα «χιτάκια» ήρθε η ώρα για λίγα γκάζια. Once Solemn στα ηχεία και από κάτω γίνεται crowd surfing από λίγους και …moshpit από πολύ περισσότερους! Συνέχεια με το αργόσυρτο Shadowkings, για να ηρεμήσουμε λίγο. Το συγκρότημα κινείται γύρω από το δίπολο Holmes/Mackintosh στον τομέα της σύνθεσης και κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και στον τομέα της εκτέλεσης. Για τα πολύ καλά φωνητικά του Holmes τα είπαμε, η κιθάρα του βασικού συνθέτη Greg Mackintosh έχει πρωταγωνιστικό ρόλο (ίσως λίγο πιο πρωταγωνιστικό απ’ ό,τι θα έπρεπε, μιας και κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα του Fuzz καταπιέζοντας τα υπόλοιπα όργανα και τα φωνητικά), τα riffs του και τα solos του είναι ουσιαστικά και απολαυστικά. Στην άλλη άκρη της σκηνής ο έτερος κιθαρίστας, ο βράχος Aaron Aedy, κερδίζει τις εντυπώσεις με τη σκηνική του παρουσία τραγουδώντας τους στίχους χωρίς να έχει μικρόφωνο, κάνοντας headbanging χωρίς να έχει μαλλιά και διπλώνοντας το κορμί του στα δύο από την πώρωση. Έχουμε περάσει στο δεύτερο μισό του δίσκου, στα κομμάτια δηλαδή που στην πλειοψηφία τους δεν ακούγονται τακτικά σε συναυλίες των Paradise Lost. Elusive Cure, Yearn For Change, Hands Of Reason, I See Your Face και Shades of God είχαν καιρό να παιχτούν ζωντανά. Εξαιρείται το παρθένο Jaded, το οποίο δεν είχε παιχτεί ποτέ και παίχτηκε για πρώτη φορά ζωντανά στη συγκεκριμένη συναυλία, αφιερωμένο μάλιστα στον σεσημασμένο επί εικοσαετία οπαδό John Marks που ήταν και παρών, άρτι αφιχθείς από την Αγγλία. Το κοινό σε αυτό το μέρος είναι πιο ήρεμο – τελικά όσοι φανατικοί οπαδοί κι αν υπάρχουν ανάμεσα στο κοινό μιας συναυλίας, τα γνωστά κομμάτια είναι πάντα αυτά που θα παίρνουν το περισσότερο χειροκρότημα και τις περισσότερες σταγόνες ιδρώτα.
Μετά το Jaded οι Paradise Lost αποσύρονται στα παρασκήνια, όμως ύστερα από λαϊκή απαίτηση στο γνωστό παιχνίδι του encore, ξαναβγαίνουν στη σκηνή. Το encore ξεκινάει με το Faith Divides UsDeath Unites Us από τον πιο πρόσφατο δίσκο που λειτουργεί ως ζέσταμα για το True Belief που ακολουθεί και τραγουδιέται από όλους. Στο καπάκι παίρνουμε One Second και Say Just Words από το 1997 για να ολοκληρωθεί το encore. Ο Mackintosh και ο Aedy πετάνε τις πένες τους στο κοινό, ο Erlandsson πετάει τις μπαγκέτες του και από τα ηχεία ακούγονται για μια ακόμα φορά κατά τη διάρκεια της βραδιάς Metallica. Φαίνεται ότι η συναυλία κάπου εδώ έχει τελειώσει. Παρόλα αυτά, το κοινό καλεί επίμονα τους Lost για να παίξουν λίγο ακόμα και αυτοί μας κάνουν τη χάρη. Βγαίνουν και πάλι στη σκηνή, φαινομενικά απρογραμμάτιστα, και ο πληκτράς τους ξεκινάει την εισαγωγή του …Mr.Crowley. Τελικά ο Holmes προλογίζει το The Enemy, ξεκινάνε να το παίζουν, αλλά τους σταματάει! Το κοινό αρχίζει να φωνάζει «Sweetness» και τελικά ακούμε αυτό το b-side του 1994 (πάντως το είχαν παίξει και στο soundcheck, οπότε μάλλον θα το έπαιζαν έτσι κι αλλιώς). Για το τέλος ο Holmes λέει ότι θα παίξουν άλλο ένα και καλεί το κοινό να επιλέξει δια βοής μεταξύ Eternal και As I Die – στη μονομαχία κερδίζει τελικά το δεύτερο, όλος ο κόσμος το τραγουδάει κατά παραγγελία του Holmes ο οποίος πλέον είναι κουρασμένος και αφήνει μερικά σημεία. Μετά από μιάμιση περίπου ώρα, οι Paradise Lost αποχωρούν οριστικά δίνοντας ραντεβού για την επόμενη μέρα.
Εν κατακλείδι, οι Paradise Lost στην πολλοστή εμφάνισή τους στη χώρα μας έδωσαν κάτι διαφορετικό στο πιστό τους κοινό που πήγε να τους παρακολουθήσει για μια ακόμα φορά. Μια πολύ καλή συναυλία που περιείχε την παρουσίαση ενός αγαπημένου ακούσματος της εφηβείας πολλών από εμάς που ταυτόχρονα είναι και ένας από τους σημαντικότερους δίσκους της σκληρής μουσικής για τη δεκαετία του ’90. Μια συναυλία διανθισμένη με ορισμένα παλιά hits, πασπαλισμένη με την πολύ καλή απόδοση των Paradise Lost και την ενθουσιώδη ανταπόκριση του κοινού. Μοναδικό αρνητικό ο όπως πάντα μέτριος ήχος του Fuzz, όμως αυτό δε θα μπορούσε να κλέψει τις εντυπώσεις από όλα τα υπόλοιπα θετικά. Στα συν το φτηνό merchandise όπου τα μπλουζάκια πωλούνταν προς 15€ και το τελευταίο album προς 8€.

Setlist:
Enchantment
Hallowed Land
The Last Time
Forever Failure
Once Solemn
Shadowkings
Elusive Cure
Yearn For Change
Shades Of God
Hands Of Reason
I See Your Face
Jaded
---
Faith Divides Us - Death Unites Us
True Belief
One Second
Say Just Words
---
Sweetness
As I Die


Κείμενο: Παντελής Κουρέλης
Φωτογραφίες:
Tania, Πέτρος Μελίδης