Paradise Lost @ Fuzz Club 18.3.11 : Draconian Times in Athens

Πριν μερικά χρόνια ξεκίνησε από κάποια συγκροτήματα η μόδα της παρουσίασης ενός ολόκληρου δίσκου (συνήθως του πιο διάσημου κάθε μπάντας) κατά τη διάρκεια ζωντανών εμφανίσεων. Η μόδα αυτή στις μέρες μας έχει γίνει αρκετά δημοφιλής και εφαρμόζεται από πολλά συγκροτήματα. Οι Βρετανοί gothic metallers και τακτικοί επισκέπτες της χώρας μας Paradise Lost ένιωσαν ότι ήρθε και η δική τους σειρά να το κάνουν και επέλεξαν να διοργανώσουν μια μίνι περιοδεία επτά συναυλιών στις οποίες θα παρουσίαζαν ολόκληρο το Draconian Times – τον κατά γενική ομολογία καλύτερο δίσκο τους. Τρεις από αυτές τις συναυλίες λαμβάνουν χώρα στην πατρίδα μας και σήμερα ήταν η πρώτη από αυτές!

Φτάνουμε στο Fuzz Club τρέχοντας, τελευταίοι από την παρέα μας, αργοπορημένοι και καταϊδρωμένοι. Απ’ έξω δεν είναι σχεδόν κανείς, όλος ο κόσμος έχει μπει στο συναυλιακό χώρο. Από μήνυμα φίλου έμαθα πως οι Scar Of The Sun είχαν ήδη παίξει – ας όψεται η δουλειά που το χάσαμε. Μπαίνοντας στο Fuzz Club με πιάνει η ψυχή μου: ο κόσμος είναι μέχρι τις πόρτες. Οπλιζόμαστε με κουράγιο και αποφασίζουμε να προχωρήσουμε προς τα εμπρός προς αναζήτηση των δικών μας. Εκτός από παρέα όμως, ήθελα να έχω μια καλή θέση για την πρώτη φορά που θα έβλεπα τους Paradise Lost. Μετά από λίγη ώρα και πολλά συνωστισμένα μεταλλικά κορμιά, καταφέρνουμε και βρίσκομαι μπροστά και δεξιά, σε ένα χώρο πολύ κοντά στη σκηνή όπου τα πράγματα ήταν πολύ άνετα! Ακριβώς στις 21:50 η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή. Εισαγωγούλα με πλήκτρα για λίγη ώρα και ξεκινάνε, όπως αναμενόταν, με το Enchantment. Χαμός από κάτω, το κοινό μπαίνει πολύ άμεσα και ζεστά στο κλίμα της συναυλίας χτυπώντας παλαμάκια και τραγουδώντας τους στίχους. Ο Holmes φαίνεται σε πολύ καλή κατάσταση (είναι λαχείο το πως θα τον πετύχεις σε συναυλία). Φυσιογνωμικά με το μαλλί μέχρι τον ώμο και το ξανθό του μούσι σχεδόν μοιάζει με τον Varg Vikernes!

Η συνέχεια είναι προδιαγεγραμμένη, μιας και όλοι ξέρουμε πως παρευρισκόμαστε σε μια συναυλία που θα παιχτεί ολόκληρο το Draconian Times. Ο Holmes ρωτάει «do you want to hear some Draconian Times?» Χαμός στο κοινό! «That’s convenient. That’s what you’re gonna get.» «Μη μιλάς, παίξε» του φωνάζει κάποιος από το κοινό και η μπάντα αρχίζει το υποβλητικό Hallowed Land, κατά τη διάρκεια του οποίου τα «οοο οοο οοο» από το κοινό πάνε κι έρχονται. Τα πιο γνωστά και ακουσμένα κομμάτια του δίσκου βρίσκονται στην αρχή του, οπότε η συναυλία «μοιραία» ακολουθεί αυτή την πορεία. Συνέχεια με The Last Time και Forever Failure λοιπόν και όπως είναι λογικό στο κοινό γίνεται χαμός, όλοι τραγουδάνε.

Η απόδοση του συγκροτήματος κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα και το ερώτημα περί του καλού δεσίματος του νέου drummer Adrian Erlandsson με τους υπόλοιπους απαντάται με καταφατικό τρόπο. Μετά τα «χιτάκια» ήρθε η ώρα για λίγα γκάζια. Once Solemn στα ηχεία και από κάτω γίνεται crowd surfing από λίγους και …moshpit από πολύ περισσότερους! Συνέχεια με το αργόσυρτο Shadowkings, για να ηρεμήσουμε λίγο. Το συγκρότημα κινείται γύρω από το δίπολο Holmes/Mackintosh στον τομέα της σύνθεσης και κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και στον τομέα της εκτέλεσης. Για τα πολύ καλά φωνητικά του Holmes τα είπαμε, η κιθάρα του βασικού συνθέτη Greg Mackintosh έχει πρωταγωνιστικό ρόλο (ίσως λίγο πιο πρωταγωνιστικό απ’ ό,τι θα έπρεπε, μιας και κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα του Fuzz καταπιέζοντας τα υπόλοιπα όργανα και τα φωνητικά), τα riffs του και τα solos του είναι ουσιαστικά και απολαυστικά. Στην άλλη άκρη της σκηνής ο έτερος κιθαρίστας, ο βράχος Aaron Aedy, κερδίζει τις εντυπώσεις με τη σκηνική του παρουσία τραγουδώντας τους στίχους χωρίς να έχει μικρόφωνο, κάνοντας headbanging χωρίς να έχει μαλλιά και διπλώνοντας το κορμί του στα δύο από την πώρωση. Έχουμε περάσει στο δεύτερο μισό του δίσκου, στα κομμάτια δηλαδή που στην πλειοψηφία τους δεν ακούγονται τακτικά σε συναυλίες των Paradise Lost. Elusive Cure, Yearn For Change, Hands Of Reason, I See Your Face και Shades of God είχαν καιρό να παιχτούν ζωντανά. Εξαιρείται το παρθένο Jaded, το οποίο δεν είχε παιχτεί ποτέ και παίχτηκε για πρώτη φορά ζωντανά στη συγκεκριμένη συναυλία, αφιερωμένο μάλιστα στον σεσημασμένο επί εικοσαετία οπαδό John Marks που ήταν και παρών, άρτι αφιχθείς από την Αγγλία. Το κοινό σε αυτό το μέρος είναι πιο ήρεμο – τελικά όσοι φανατικοί οπαδοί κι αν υπάρχουν ανάμεσα στο κοινό μιας συναυλίας, τα γνωστά κομμάτια είναι πάντα αυτά που θα παίρνουν το περισσότερο χειροκρότημα και τις περισσότερες σταγόνες ιδρώτα.

Μετά το Jaded οι Paradise Lost αποσύρονται στα παρασκήνια, όμως ύστερα από λαϊκή απαίτηση στο γνωστό παιχνίδι του encore, ξαναβγαίνουν στη σκηνή. Το encore ξεκινάει με το Faith Divides Us – Death Unites Us από τον πιο πρόσφατο δίσκο που λειτουργεί ως ζέσταμα για το True Belief που ακολουθεί και τραγουδιέται από όλους. Στο καπάκι παίρνουμε One Second και Say Just Words από το 1997 για να ολοκληρωθεί το encore. Ο Mackintosh και ο Aedy πετάνε τις πένες τους στο κοινό, ο Erlandsson πετάει τις μπαγκέτες του και από τα ηχεία ακούγονται για μια ακόμα φορά κατά τη διάρκεια της βραδιάς Metallica. Φαίνεται ότι η συναυλία κάπου εδώ έχει τελειώσει. Παρόλα αυτά, το κοινό καλεί επίμονα τους Lost για να παίξουν λίγο ακόμα και αυτοί μας κάνουν τη χάρη. Βγαίνουν και πάλι στη σκηνή, φαινομενικά απρογραμμάτιστα, και ο πληκτράς τους ξεκινάει την εισαγωγή του …Mr.Crowley. Τελικά ο Holmes προλογίζει το The Enemy, ξεκινάνε να το παίζουν, αλλά τους σταματάει! Το κοινό αρχίζει να φωνάζει «Sweetness» και τελικά ακούμε αυτό το b-side του 1994 (πάντως το είχαν παίξει και στο soundcheck, οπότε μάλλον θα το έπαιζαν έτσι κι αλλιώς). Για το τέλος ο Holmes λέει ότι θα παίξουν άλλο ένα και καλεί το κοινό να επιλέξει δια βοής μεταξύ Eternal και As I Die – στη μονομαχία κερδίζει τελικά το δεύτερο, όλος ο κόσμος το τραγουδάει κατά παραγγελία του Holmes ο οποίος πλέον είναι κουρασμένος και αφήνει μερικά σημεία. Μετά από μιάμιση περίπου ώρα, οι Paradise Lost αποχωρούν οριστικά δίνοντας ραντεβού για την επόμενη μέρα.
Εν κατακλείδι, οι Paradise Lost στην πολλοστή εμφάνισή τους στη χώρα μας έδωσαν κάτι διαφορετικό στο πιστό τους κοινό που πήγε να τους παρακολουθήσει για μια ακόμα φορά. Μια πολύ καλή συναυλία που περιείχε την παρουσίαση ενός αγαπημένου ακούσματος της εφηβείας πολλών από εμάς που ταυτόχρονα είναι και ένας από τους σημαντικότερους δίσκους της σκληρής μουσικής για τη δεκαετία του ’90. Μια συναυλία διανθισμένη με ορισμένα παλιά hits, πασπαλισμένη με την πολύ καλή απόδοση των Paradise Lost και την ενθουσιώδη ανταπόκριση του κοινού. Μοναδικό αρνητικό ο όπως πάντα μέτριος ήχος του Fuzz, όμως αυτό δε θα μπορούσε να κλέψει τις εντυπώσεις από όλα τα υπόλοιπα θετικά. Στα συν το φτηνό merchandise όπου τα μπλουζάκια πωλούνταν προς 15€ και το τελευταίο album προς 8€.

Setlist:

Enchantment

Hallowed Land

The Last Time

Forever Failure

Once Solemn
Shadowkings
Elusive Cure
Yearn For Change
Shades Of God
Hands Of Reason
I See Your Face
Jaded
---
Faith Divides Us - Death Unites Us
True Belief
One Second
Say Just Words
---
Sweetness
As I Die

Κείμενο: Παντελής Κουρέλης
Φωτογραφίες: Tania, Πέτρος Μελίδης