Κανένα από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα δεν έχει προκύψει από παρθενογένεση – όλα έχουν επηρεαστεί από «συναδέλφους» τους, άλλα σε μικρότερο κι άλλα σε μεγαλύτερο βαθμό. Ένα συγκρότημα που έχει επηρεάσει πάρα πολλές μπάντες του σκληρού ήχου (αναφέρω τους Judas Priest και τους Iron Maiden ως τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα) επέστρεψε στη χώρα μας για δύο «ειδικές» συναυλίες το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, μία στο Αγρίνιο και μία στην Αθήνα. Αναφέρομαι στους Wishbone Ash , πρωτομάστορες της σύνθεσης και εκτέλεσης rock τραγουδιών με διπλές lead κιθάρες. Συγκεκριμένα, αυτοί που ήρθαν ήταν οι Wishbone Ash του Martin Turner, μιας και υπάρχουν και οι Wishbone Ash του Andy Powell (αυθεντικά μέλη και οι δύο). Βλέπετε, το όνομα “Wishbone Ash” δεν είναι πατενταρισμένο από κάποιο μέλος αποκλειστικά κι έτσι μπορούν να το χρησιμοποιήσουν και τα τέσσερα αρχικά μέλη (οι άλλοι δύο βέβαια, ο κιθαρίστας Ted Turner και ο ντράμερ Steve Upton έχουν αποσυρθεί από τη μουσική).
Σε αυτό το κάλεσμα παλιού, κλασικού rock δεν ανταποκρίθηκαν πάρα πολλοί – στο Gagarin συγκεντρωθήκαμε περίπου 300-400 άτομα. Η πρόγευση ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, μιας και περιελάμβανε μια από τις σπάνιες εμφανίσεις των συμπατριωτών μας «Διαφυγόν Κέρδος». Συγκρότημα εδώ και πάνω από 30 χρόνια, με καταβολές στο ‘60s rock και πολύ καλή απόδοση επί σκηνής μιας και ήταν αρκετά δεμένοι. Έπαιξαν τόσο δικά τους κομμάτια όσο και διασκευές, η δε ανταπόκριση του κοινού απέναντί τους ήταν ζεστή. Έκλεισαν με το Gloria των Them στο οποίο ενσωμάτωσαν μέρη από τραγούδια των Doors και Beatles.Η ώρα είχε πάει περίπου 22:30 και όλοι περιμέναμε τους Wishbone Ash του Martin Turner.
Όπως ήταν ήδη γνωστό, το συγκρότημα κατά τη διάρκεια του set του θα εκτελούσε ολόκληρο το μυθικό album Argus (γι’ αυτό και η αναφορά μου περί «ειδικών συναυλιών» στην πρώτη παράγραφο – μόνο στην Ελλάδα έγινε αυτό). Στις 22:45 και ενώ ένα μεγάλο μαύρο δίχτυ είχε πέσει μπροστά στη σκηνή του Gagarin για να γίνουν οι απαραίτητες προετοιμασίες, η βρετανική τετράδα πάτησε το σανίδι. Το δίχτυ έφυγε από τη μέση και ξεκίνησαν οι πρώτες νότες του Doctor, το οποίο διαδέχτηκε το αειθαλές Blind Eye από τον πρώτο δίσκο. Ο Martin Turner έστησε τη μπάντα πριν μερικά χρόνια με σκοπό να παίζει τραγούδια της κλασσικής περιόδου των Ash (οι Ash του Powell εξακολουθούν να γράφουν καινούργιο υλικό και στα setlists τους περιλαμβάνουν κομμάτια από όλες τις περιόδους του συγκροτήματος) και έτσι ήμασταν προετοιμασμένοι για το τι θα ακούγαμε.
Το συγκρότημα φαίνεται καλοδουλεμένο όσον αφορά το εκτελεστικό μέρος και οι δύο κιθαρίστες, δηλαδή το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του ήχου των Wishbone Ash, συνεργάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται πολύ όμορφα. Συνέχεια με το χαλαρό Ballad Of The Beacon και μετά με το γκρουβάτο Rock ‘N Roll Widow, στο οποίο ο Danny Willson (στην κιθάρα του οποίου για κάποιον άγνωστο σε μένα λόγο υπήρχε το σήμα των …Opeth) τα πήγε περίφημα όσον αφορά και το φωνητικό μέρος.
Το συγκρότημα φαίνεται καλοδουλεμένο όσον αφορά το εκτελεστικό μέρος και οι δύο κιθαρίστες, δηλαδή το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του ήχου των Wishbone Ash, συνεργάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται πολύ όμορφα. Συνέχεια με το χαλαρό Ballad Of The Beacon και μετά με το γκρουβάτο Rock ‘N Roll Widow, στο οποίο ο Danny Willson (στην κιθάρα του οποίου για κάποιον άγνωστο σε μένα λόγο υπήρχε το σήμα των …Opeth) τα πήγε περίφημα όσον αφορά και το φωνητικό μέρος. Όσο το set προχωρούσε και δεν ακουγόταν νότα από το Argus (Persephone, το outsider Diamond Jack) μου περνούσε όλο και περισσότερο από το μυαλό ότι η βραδιά θα έχει δύο sets και πως το δεύτερο θα ήταν το Argus. Τελικά είχα δίκιο – μετά από τρομερή εκτέλεση του έπους F.U.B.B και των δύο μερών του The Way Of The World, ο Martin μας αποχαιρέτησε προτρέποντάς μας να γεμίσουμε τα ποτήρια μας όπως θα έκαναν κι αυτοί και μας έδωσε ραντεβού σε 15 λεπτά.
Άγγλοι στο ραντεβού τους οι Wishbone Ash, ανέβηκαν και πάλι στη σκηνή μετά από την προκαθορισμένη ώρα. Είχα φροντίσει να βρεθώ λίγο πιο κοντά στη σκηνή για το δεύτερο set. Έναρξη με το Time Was, η αργή, λυρική του εισαγωγή ήταν ιδανική για αρχή και μετά μπήκαν όλα τα όργανα και κέντησαν.
Ο ήχος, όπως σχεδόν πάντα στο Gagarin, είναι για μια ακόμα βραδιά εξαιρετικός. Υπάρχει σαφής διάκριση των οργάνων, το μπάσο γκουβάρει, οι κιθάρες κυριολεκτικά κελαηδούνε και τα τύμπανα στρώνουν το χαλί όπου αναπτύσσονται όλα τα παραπάνω! Το Time Was διαδέχτηκε το Sometime World, ακριβώς όπως και στο δίσκο. Σκέφτηκα από μέσα μου ότι δεν μου αρέσει πολύ που κατά την πρόσφατη μόδα εκτέλεσης ενός ολόκληρου δίσκου ζωντανά, την οποία ακολουθούν αρκετά συγκροτήματα, τα τραγούδια εκτελούνται με τη σειρά που υπάρχουν στο δίσκο. Θα προτιμούσα να εκτελούνται όλα τα κομμάτια μεν, ανακατεμένα μέσα στο set όμως. Οι Ash μου έκαναν κατά κάποιο τρόπο τη χάρη, μιας και μετά έπαιξαν το The King Will Come! Πραγματικό highlight το συγκεκριμένο. Στη συνέχεια οι ρυθμοί έπεσαν με το Leaf And Stream και μετά το διάλειμμα επιστρέψαμε με …πόλεμο και συγκεκριμένα με Warrior ακολουθούμενο από το Throw Down The Sword. Κορύφωση και εδώ.
Το δεύτερο set έκλεισε με το αβανταδόρικο Blowin’ Free που είχε επιμελώς παραλειφθεί όταν ήρθε η σειρά του. Ο Martin μας κάλεσε να χορέψουμε και να πηδήσουμε γιατί ήταν η τελευταία μας ευκαιρία, και όντως το κοινό κάπως έτσι συμπεριφέρθηκε! Μετά το Blowin’ Free λοιπόν, τις εξιλεωτικές του διπλές κιθάρες και το τρομερό σόλο του ατημέλητου Ray Hatfield, το συγκρότημα αποσύρθηκε στα παρασκήνια. Αυτό κράτησε μόλις ένα λεπτό όμως, μιας και επέστρεψαν τάχιστα για να αποδώσουν τα κλασσικά Living Proof και Jail Bait. Κάπου εκεί η συναυλία έφτασε στο τέλος της. Αφού ευχαρίστησαν τους διοργανωτές που τους έφεραν, τους τεχνικούς που φρόντισαν τον ήχο και τα φώτα και εμάς που τους παρακολουθήσαμε, οι Wishbone Ash μας αποχαιρέτησαν οριστικά. 
Συμπερασματικά, το κυριακάτικο βράδυ μου πέρασε πολύ ευχάριστα παρέα με τους Wishbone Ash, οι οποίοι έβγαλαν τίμια το ψωμί τους παίζοντας σχεδόν δύο ώρες στο μισογεμάτο Gagarin. Ο Martin Turner μας τα χάλασε κάποιες φορές φωνητικά, κυρίως σε ορισμένα απαιτητικά σημεία, όμως κατά τα λοιπά το μπάσο του ήταν σε φόρμα. Επίσης σε φόρμα ήταν ο κιθαρίστας Danny Willson, ο οποίος τα πήγε εξαιρετικά και στις πρώτες και στις δεύτερες φωνές που έκανε. Ο έτερος εξάχορδος της παρέας ήταν ο αξιαγάπητος Ray Hatfield, ο οποίος ήταν εξίσου τρομερός. Ο ντράμερ Dave Wagstaffe έκανε τη δουλειά του όπως ακριβώς έπρεπε. Σωστές επιλογές λοιπόν για τη στελέχωση της μπάντας όλοι τους. Εύχομαι να μας ξανάρθουν!
(Martin Turner’s) Wishbone Ash setlist:
Set I
Doctor
Blind Eye
Ballad Of The Beacon
Rock 'N' Roll Widow
Persephone
Diamond Jack
F.U.B.B.
The Way Of The World
Set II
Time Was
Sometime World
The King Will Come
Leaf And Stream
Warrior
Throw Down The Sword
Blowin' Free
Encore
Living Proof
Jail Bait
Κείμενο : Παντελής Κουρέλης
Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης, Jaded
Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης, Jaded
